Ин нукта рушан аст, ки ҳама он нафароне, ки аз Аврупо, аз ҳар гушаи олам садои “ватанхоҳӣ” мезананд, танҳо ба хотири луқмае беш нест. Дар ин мисол ҳатто САГ гоҳо беҳуда аккос мезанад барои устухоне, то ин ки хоҷааш подош диҳад. Салмон Холиқ аз ин шумор сагбачаҳое аст, ки доимо аккоси беҳуда мезанад, ҷор мезанад, барнома месозад, фиребу дасиса ва ҳангомаву иғво медоазад, ки хоҷагони хориҷиаш подош диҳандаш.Чанд шабе қабл ин роҳгумзадаи гумном Салмон Холиқ дар нимашаб дар як барнома аз ноилоҷӣ беҳудаа акксос задаву иғводошту мардумфиребӣ аммо ба ҳадаф нарасид. Мавзуи барномаи иғвогаронааш ҳодисаи нохуши садамвии Кулоб буд. Бар аъло рушан ва маълум буд, ки ба ҳар роҳ  мардуми Тоҷикистонро ба фитнаву иғвову дасиса фирефта кардан мехоҳад. Аз офатҳои табиӣ то боридани сел, ярч ва тармафароӣ лақ-лақ карда, кинаҷӯи мекард.  Дар идома ин мавзуро матраҳ кард, аммо тираш хок хурд. Харкасеро, ки пайваст мекарда маломаташ мекарданд. Воқеан ин мурдорҳо иззату нанг ва обру надоранд. Ба гуфтаи халқ “бе дидау ру мебошанд”. Аммо дигар чи кунанд, ки роҳи наҷот ва дарёфти пулро аз хоҷаҳошон дар ҳамин роҳ яъне сангпартоию фитна ва маломат ба давлат ёфтаанд. Ҷойи он, ки иззатмандию ҳамдардӣ кунанд, ҳамчун расвогиҳои пешинаашон найранг ва дасисабофи доштанд. Ҳарчанд бо далел собит мекарданд, дар дар пахши мустақим ҷавонони  бофазилатро блок монда, аз барнома хориҷ мекард. Хуллас тули якуним ду соат дасиса гуфту дуруғу найрангбози кард, аммо он чӣ мехост нашуд.

          Ҳикмате барои ин хоинон ҳаст, ки : “Ба хоинони ватан дигар чи фарқе мекунад, бо сагони зард бошанд ё шағолони сиёҳ”.  Ягон арзиш, назди онҳо эътибор надорад, зеро агар арзишеро мисоли Ватан, муқаддасоти миллӣ, давлату миллат, сарзамин ва амсоли қадр гузоранд, аз нону намаки хоҷагонашон маҳрум мегардаднд.