Хоинони миллат ҳаргиз ба мақсади худ намерасанд. Ин як ҳақиқати ҳассос аст, ки дар ториктарин замонҳо, вақте ки садоқат ба Ватан озмоиш мешавад, ба амал меояд. Дар таърихи ҳар як давлат хоинҳо ҳастанд ва хиёнати онҳо ба дили миллат зарбаи сахт мезанад. Аммо бо вуҷуди он ҳама найранг ва кӯшишҳое, ки хоинон раҳандозӣ менамоянд, онҳо ҳаргиз ба мақсадҳо нопоки худ расида наметавонанд. Хоинӣ на танҳо хиёнат аст, балки ёдоварӣ аз онест, ки мардум қудрати интихоби байни садоқат ва хиёнатро доранд. Пеш аз он ки хиёнаткор амалҳои фасодкоронаи худро содир кунад, ӯ манфиатҳои худ ва манфиатҳои сиёсӣ ё молиявиро бодиққат бармекашад. Аммо шикасти ниҳоии онҳо дар ҳамин интихоб аст. Хиёнаткорони миллат ҳеҷ гоҳ қаҳрамон нахоҳанд шуд. Таърих онҳоро хамчун шахсоне, ки ба Ватани худ хиёнат карда буданд, ёдовар мешавад. Онҳо шахсони радшуда ва нафратовар мешаванд, ки аз эътимод ва эҳтиром маҳруманд. Амалу нияти онҳо фош мешавад чи аз ҷиҳати мақсад ва чи аз ҷиҳати кирдорашон ва билохира онҳо танҳо мемонанд.
Хиёнаткорони миллат ҳамеша мувофиқи ҷинояташон ҷазо мегиранд. Бозиҳои хавфноки онҳо дар арсаи байналмиллалӣ ҳаргиз натиҷаи дилхоҳ намедиҳанд. Фоидае, ки онҳо ба даст меоранд, дар муқоиса бо зиёнашон муваққатӣ ва ночиз мешаванд.
Қаҳрамонони ҳақиқӣ ҳамеша садди роҳи хиёнат хоҳанд буд ва барои дифоъ аз миллати худ ҷони худро дар хатар мегузоранд. Ягона чизе, ки хоинон ба даст меоранд, ин анҷоми шитобкоронаи худи онҳост. Хиёнаткориашон ба кирдорашон чеҳраи тоқатфарсо меандозад ва онҳо дар таърих ҳамчун хоиноне, ки садоқат ба Ватанро поймол кардаанд, садсолаҳо сабт мешаванд.
Аз ин рӯ, ҳарчанд хоинони миллат муваққатан ҷараёни таърихро халалдор созанд, аммо ҳеҷ гоҳ ба ҳадафи худ намерасанд. Хиёнати онҳо барбод рафтааст; номи онҳо барои огоҳ кардани наслҳои оянда аз оқибатҳои хиёнат хидмат хоҳад кард. Ваҳдати миллӣ ва эътиқод ба кишвари худ ҳамеша бар ниятҳои сиёҳи хоинон пирӯз шуда, дар ниҳоят миллатро ба сӯи ояндаи дурахшон мебарад.
Тоҷидинов Ориф – муовини раис – мудири шуъбаи ташкилӣ ва кор бо кадрҳои КИ ҲХДТ дар шаҳри Левакант.
