Ҳунар, қобилият, кордонӣ, касб, пеша фазилати инсонист, ки ҳамеша инсонро сарфарозу бахтиёр мегардонад. Қадри ӯро сад ба ҳазор мегардонад. Дар ин бобат ривояте ҳаст. Рӯзе подшоҳе сайри мамлакати худ мекунад. Ҳангоми сайру гашт чашми ӯ ба хонадоне меафтад, ки дар он зебосанаме машғули кор буд. Баробари дидани ҳусну ҷамоли ӯ подшоҳ сад ба ҳазор ошиқи шайдои он духтар мегардад. Подшоҳ бо умеди дидори висоли он зебосанам хостгорҳои худро мефиристад. Духтар дар назди хостгорҳои подшоҳ шарт мегузорад, ки агар подшоҳ илова бар маснадаш ҳунаре дошта бошад, хоҳишаш болои дида, дар акси ҳол талабаш рад мешавад. Аз ин ҳолат подшоҳ воқиф гашта, аз шиддати дарди ишқ ноилоҷ ба касби қолинбофӣ майлу рағбат пайдо мекунад ва нозукии ин пешаро аз бар менамояд. Ниҳоят онҳо ба мурод расида, дар соҳили рӯде фароғат мекунанд. Ногоҳ борони сел борида, дасти мавҷи саркаш онҳоро низ мебаранд, яъне ғарқ мешаванд. Навкарон духтарро зуд пайдо карда, дар ҷустуҷӯи подшоҳ меафтанд, вале ин ҳолат тӯл мекашад. Духтар ба худ омада, амр медиҳад, ки тамоми бозорҳои қолинбофиро ҷӯянд. Навкарони мутаҳайир бо тарҳи қолинҳо, ки шоҳ мебофт, ба ҷустуҷӯ мебароянд. Подшоҳро дар кишвари дигар марде аз об раҳо карда, муддате табобат мекунад. Баъди ошноӣ аз ҳунараш огоҳ гашта, коргоҳи қолиндӯзӣ таъсис медиҳад ва маҳсулоти тайёрро ба бозор бурда, фоидаи хуб ба даст меорад. Хулоса, аз тарҳи қолинҳо манзили подшоҳро ёфта, ӯро ба мамлакаташ меоранд. Подшоҳ ба хирадмандии зан қоил гашта, моҳияти ҳунармандиро дарк мекунад.

Оре, шахси ҳунарманд дар ҳама ҳолат ниёзи иҷтимоӣ, осудагии худро қонеъ мегардонад. Вобаста ба ин ҳатто дар ҳикмати мардум низ ҳунар мавқеи хосаеро ишғол намудааст. Ҳунармандро ҳама азизу гиромӣ медоранд. Хушбахтиву комронӣ ва зебоиву шодмонӣ ҳама аз маҳсули дасти ҳунармандон сарчашма мегирад. Агар содда карда арз бикунем, ҳунар зиннати инсон аст.

Хушбахтона, дар ҷомеаи мо мардум ба ҳунару ҳунармандӣ аҳамияти ҷиддӣ медиҳанд. Бахусус, падару модарон талош меварзанд то аз хурдӣ ба фарзандон ин ё он ҳунарро омӯзанд. Роҳи ояндаи давлати соҳибистиқлоли мо низ ба нерӯи ақлонӣ ва ҷисмонии ҷавонон мунаввар мегардад.

Ҳунар сарчашмаи физояндаи давлату сармоя буда, дар ҳама вақт бо худи шахси ҳунарманд боқӣ хоҳанд монд. Зеро молу сарват хислати муваққатиро доро буда, ҳар лаҳза метавонад тӯъмаи яғмогарон гардад. Лекин ҳунар аз ин офатҳо эмин буда, ҳаргиз тӯъмаи яғмогарон буда наметавонад. Аз ин хотир соҳибҳунар ҳама вақт шахси комгор буда, андешаи хатари ҳунари худ надорад. Зеро ҳаким Абулқосим Фирдавсии Тӯсӣ фармудааст:

Куҷо беҳунар шуд асири ниёз,

Ҳунарманд ҳар куҷо бувад сарфароз.

Маҳмадова Лайло-мутахассиси шуъбаи ташкилӣ ва кор бо кадрҳои КИ ҲХДТ дар ноҳияи Панҷ.