Имрӯз норомӣ ва нофаҳмие, ки миёни мардуми Бадахшон ба миён омад, алббата, барои тамоми мардуми тоҷик ҳодисаи нангине ҳаст, ки хотироти талху рӯзҳои бади солҳои ҷанги шаҳрвандиро ба хотире меорад.

Ҳамин гуна ҳодисаву нофаҳмиҳо миёни мардум ҷанги шаҳвандиро ба миён овард. Мардумро сарсону саргардон карда,  Тоҷикистонро ба коми оташ карашиду фарсахҳо аз пешрафту ободӣ дур кард. Мардумро бечора гардонд, лекин барои ҳамагон дарси ибрате шуд.

Аз ин рӯ, мардуми тоҷики бори дигар садои тиру туфангро шунидан намехоҳанд. Намехоҳанд, ки ҳар соат марги ину он бар гӯш расад. Намехоҳанд, ки соатҳо дар навбати нон истадну ҷон диҳанд. Намехоҳанд, ки шаҳру деҳот дар оташи ҷанг хомӯшу ваҳмангез гардад. Намехоҳанд, ки мардуми гуреза дар ғарибӣ барои ватан ашк резанд. Намехоҳанд, ки ободии имрӯзаро харобазор  гирад. Намехоҳанд, ки халқи тоҷикро бо иллати қатли бародар ҷоҳилу ҷагҷӯ гӯянд. Намехоҳанд, ки бо гуноҳи қатли ҳамдигар дӯсту душман моро масхара намоянд. Намехоҳанд, ки хоинону душманони миллат аз порашавии сарзамини тоҷикон табли шодӣ зананд.

Набудани садои тиру туфанг, нашунидани хабари марги ину он, фаровонии нону маҳсулот, хуррамии шаҳру деҳот аз сулҳу оромӣ, истиқлоли озоди миллат, хандаи тифлакон, сарҷамъӣ сари дастархони модар ин ҳама неъмат аст, муҳаббат аст, сериву пурӣ аст, саодат аст, фатҳу сурур ва дастоварди миллат аст.

Пас, мардуми сарбаланди Бадахшон, биёед ба гуфтаи душманони миллат амал накунед ва ин ҳама неъмад, дороӣ ва бузургиро қадр намоед.

Умедҷони КАРИМХОН,

корманди КИ ҲХДТ дар ноҳияи Муъминобод